در روایتی تاریخی و الهام‌بخش آمده است که قیصر روم در نامه‌ای به یکی از خلفای بنی‌عباس چنین نوشت:
در کتاب انجیل خوانده‌ایم: هر کس سوره‌ای بخواند که خالی از هفت حرف باشد، خداوند بدن او را بر آتش دوزخ حرام می‌کند. این هفت حرف عبارت‌اند از: ث، ج، خ، ز، ش، ظ، ف.
ما هرچه در تورات، زبور و انجیل جست‌وجو کردیم، چنین سوره‌ای نیافتیم. آیا در کتاب آسمانی شما (قرآن) چنین سوره‌ای وجود دارد؟
خلیفه عباسی، دانشمندان را فراخواند تا پاسخی بیابند؛ اما همگی درمانده ماندند. در نهایت، پرسش به محضر امام علی‌النقی هادی(ع) رسید.
پاسخ امام هادی(ع)
حضرت با اطمینان فرمودند:
آن سوره، سوره مبارکه حمد است که این هفت حرف در آن وجود ندارد.
وقتی علت این نبودن را پرسیدند، امام(ع) چنین توضیح دادند:
ث اشاره به ثبور (هلاکت)
ج اشاره به جحیم (یکی از مراتب دوزخ)
خ اشاره به خبیث (ناپاکی)
ز اشاره به زقوم (غذای تلخ دوزخ)
ش اشاره به شقاوت (بدبختی)
ظ اشاره به ظلمت (تاریکی)
ف اشاره به آفت
این سوره نورانی که آغازگر قرآن و زبان گفت‌وگوی بنده با پروردگار است، از هر نشانه شر، عذاب و شوم‌فرجامی پاک است.
نتیجه شگفت‌انگیز
خلیفه، پاسخ امام هادی(ع) را برای قیصر روم فرستاد. قیصر پس از خواندن آن، شیفته این حکمت شد، اسلام آورد و در حالی که مسلمان بود، از دنیا رفت.
منبع: شرح شافیه ابی‌فراس، به نقل از منتخب التواریخ، ص ۷۹۵
هنوز هیچ دیدگاهی ثبت نشده