پایگاه اطلاع‌رسانی مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷، روابط ایران و لیبی به سرعت تقویت شد. این روابط عمدتاً به دلیل اشتراکات ایدئولوژیک و مواضع ضد امپریالیستی هر دو کشور شکل گرفت. لیبی تحت حکومت معمر قذافی، که رویکردی انقلابی و ضد غربی داشت، از انقلاب اسلامی ایران استقبال کرد و آن را به‌عنوان نمونه‌ای از مقاومت در برابر نفوذ غرب و امپریالیسم می‌دید.
در اوایل دهه ۱۳۶۰ (۱۹۸۰ میلادی)، لیبی و ایران همکاری‌های سیاسی و اقتصادی خود را گسترش دادند و به یکدیگر در مسائل منطقه‌ای و بینالمللی کمک می‌کردند. هر دو کشور همچنین در جریان جنگ ایران و عراق در برخی موارد دیدگاههای مشترکی داشتند، زیرا قذافی به‌طور عمومی از مواضع ایران حمایت می‌کرد و مخالفت خود را با حمایت کشورهای غربی و برخی کشورهای عربی از عراق ابراز می‌کرد.
با وجود فراز و نشیب‌های مختلف در این رابطه به‌ویژه به‌دلیل تحولات داخلی و بینالمللی، آغاز روابط دیپلماتیک ایران و لیبی بعد از انقلاب اسلامی در 24 آبان 1358 با همکاری و نزدیکی مواضع در موضوعات مختلف سیاسی، به‌ویژه مخالفت با نفوذ غرب و تلاش برای ایجاد یک محور مقاومت در برابر امپریالیسم همراه بود.
اما سفر آیتالله خامنه‌ای به لیبی در شهریور ماه 1363 یکی از ماندگارترین سفرهای دیپلماتیک در آن سال‌ها بود. جواد مادرشاهی مشاور امنیتی رئیس‌جمهور در آن دوران در خاطرات خود که در گنجینه تاریخ شفاهی مرکز اسناد انقلاب اسلامی به ثبت و ضبط رسیده است ناگفته‌های قابل تاملی را از سفر روایت می‌کند که برای نخستین‌بار منتشر می‌شود.
هنوز هیچ دیدگاهی ثبت نشده