پیش از این، جامعه اروپا خواهان برپایی مذاکراتی میان نمایندگان تروئیکا با وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران در نیویورک بود که وزیر امور خارجه بطور ضمنی به آن پاسخ مثبت داد. لکن انتظار این بود که جامعه اروپا هم “حسن نیت متقابل” نشان دهد و در خلال روزهای باقیمانده تا برپایی پنجاه و دومین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل، سفرای کشورهای اروپایی بتدریج به تهران بازگردند.
آقای دکتر خرازی در این زمینه با سعه صدر اعلام کرد سفرای اروپایی هر زمان که مایل باشند به تهران بازگردند لکن جامعه اروپا این موضع متین و منطقی جمهوری اسلامی ایران را به حساب ضعف و نیاز گذاشته و در صدد باج طلبی برآمده است.
سفر کاری فرستاده ویژه جامعه اروپا با در نظر گرفتن محتوای مذاکراتش در تهران به خوبی ثابت می کند که ظاهرا امر بر جامعه اروپا مشتبه شده و آنها تصور کرده اند که گویا می توانند با جمهوری اسلامی ایران از موضع بالا سخن بگویند و طلبکاری کنند.
تمامی شواهد و قرائن موجود نشان می دهد که هر گونه نرمش و انعطاف در این زمینه، جامعه اروپا را گستاخ تر می کند و آنها تا این مرحله هم خویشتنداری و حسن نیت وزارتخارجه را به حساب آثار برخورد طلبکارانه خودشان گذاشته اند و گویا فقط خودشان باور کرده اند که ادامه این روال و باج طلبی از ایران، به نفع آنهاست. دقیقا به همین دلیل است که وزیر امور خارجه بایستی هوشمندانه با مسائل برخورد کند و از هر گونه مذاکره با نمایندگان جامعه اروپا در نیویورک خودداری کند.
نباید از نظر دور داشت که بی اعتنایی به برخورد استکباری جامعه اروپا، برای ما جنبه حیثیتی دارد و به مصلحت ما نیست که بیش از این در قبال اروپا نرمش و انعطاف نشان دهیم.
آلمانی ها خطایی را مرتکب شده اند اما به جای عذرخواهی در پشت سایر کشورهای عضو جامعه اروپا مخفی شده اند و می خواهند با جوسازی، ما را با کلیه اعضای جامعه اروپا مواجه کنند و حتی در موضع انفعالی قرار دهند. موضع ما در این زمینه بایستی بسیار حساب شده، منطقی و جدی باشد چرا که در غیر اینصورت از این پس هر کشور اروپایی به محض احساس نگرانی در چارچوب روابطش با ایران و هر جا که در مناسبات دو جانبه با ایران کم آورد ما را به فراخوان سفرای همه کشورهای اروپایی تهدید خواهد کرد. ما باید در این مورد کوچکترین عقب نشینی از مواضع متین و منطقی خود نداشته باشیم و به آنها بفهمانیم که از ارتباط سیاسی با تهران هرگز نخواهند توانست بعنوان یک اهرم فشار و یک چماق سیاسی – تبلیغاتی استفاده کنند.
طبعا راه اثبات “اراده سیاسی” جمهوری اسلامی ایران آنست که وزیر خارجه هر گونه مذاکره با نمایندگان تروئیکا را رد کند و نشان دهد که با کسی شوخی ندارد و جامعه اروپا بایستی برای درک و پذیرش واقعیت‌های عینی، استعدادهای خود را به کار گیرد.
هنوز هیچ دیدگاهی ثبت نشده